Hiady (także „Nimfy z góry Nysy”; gr. Ὑάδες Hyádes, od hýein ‘padanie deszczu’, ‘płaczki’, łac. Suculae, gr. Νύσιαι Nýsiai, łac. Nysiae) – w mitologii greckiej nimfy, siedem sióstr:

Ambrozja (Ambrosja; gr. Ἀμβροσία Ambrosía, łac. Ambrosia);
Eudora (Eudore; gr. Εὐδωρη Eúdorē, łac. Eudora);
Ajsyle (Fajsyle; gr. Φαισυλη Phaisyle, łac. Phaesyle);
Koronis (gr. Κορωνίς Korōnís, łac. Coronis);
Dione (Diona; gr. Διώνη Diṓnē, łac. Diona);
Polykso (gr. Πολυξώ Polyksṓ, łac. Polyxo);
Fajo (gr. Φαιω Phaiō, łac. Phaeo)[1][2].
Liczba ich wahała się od dwu do siedmiu[1][2]. Także Kleeję, Fyto, Pedile, Tyone czasem zaliczano do Hiad[1].

Uchodziły za córki tytana Atlasa i Okeanidy Plejone (lub Okeanidy Ajtry) oraz za siostry (według niektórych źródeł) Plejad i Hyasa[1]. Były piastunkami boga Dionizosa (Nimfy z góry Nysy) i Zeusa oraz nimfami rozsiewającymi wilgoć na ziemi[1][3][4]. Razem ze swymi siostrami, Plejadami, zostały przemienione w gwiazdy z żalu, po śmierci ich brata Hyasa, ukąszonego przez węża[1].

Pojawienie się Hiad zwiastowało początek deszczów, a zstępowanie wzywało do orki[3][4].

Mityczne Hiady są identyfikowane z Hiadami w gwiazdozbiorze Byka[2][5][6]. Na niebie sąsiadują z Plejadami (gromadą otwartą gwiazd w gwiazdozbiorze Byka) i konstelacją Oriona, które są z nimi mitologicznie powiązane.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hiady_(mitologia)